Σίτιση σε Υπερκαταβολική Οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια

Ο τύπος σίτισης που ακολουθείται συνήθως σε ασθενείς με Υπερκαταβολική Οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια είναι εντερική σίτιση.

Οι ασθενείς με Υπερκαταβολική Οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια, κατά κανόνα είναι βαριά πάσχοντες και νοσηλεύονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Πολύ συχνά οι ασθενείς αυτοί παρουσιάζουν ανεπάρκεια σε πολλά όργανα του οργανισμού τους (πολυοργανική ανεπάρκεια). Στους ασθενείς αυτούς συνήθως ακολουθείται κι αυτό γιατί εξαιτίας των εμετών και των διαρροιών που συνήθως παρουσιάζουν είναι πολύ δύσκολο να χορηγηθούν πόσιμα συμπληρώματα διατροφής. Έτσι, η εντερική ή η παρεντερική σίτιση αποτελεί τον τρόπο σίτισης εκλογής για να αποφευχθεί ο καταβολισμός των ενδογενών πρωτεϊνών.

α. Εντερική

Όπως αναφέρθηκε αλλού σε ασθενείς με ΟΝΑ όταν μας το επιτρέπει η κατάστασή τους, είναι προτιμότερη η εντερική οδός χορήγησης των καθημερινών θερμιδικών αναγκών. Αυτή παρέχει τουλάχιστον τις ημερήσιες ανάγκες, βοηθά στη διατήρηση του μικροβιακού φραγμού που υπάρχει στον γαστρεντερικό βλεννογόνο, με αποτέλεσμα τη μείωση της δυνατότητας διόδου μικροβιακών παραγόντων στη συστηματική κυκλοφορία, παρέχει θερμίδες χωρίς την ανάγκη χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων υγρών και κοστίζει λιγότερο από την παρεντερική διατροφή.

β. Παρεντερική

Όταν οι ασθενείς δε μπορούν να σιτιστούν διαμέσου του γαστρεντερικού σωλήνα, προτιμάται η ολική παρεντερική διατροφή (ΟΠΔ), η οποία είναι πιο επικίνδυνη, κοστίζει περισσότερο και παρέχει μεγαλύτερο φορτίο υγρών. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τους Lee και συν. το 1967, οπότε και διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς παρά τη σοβαρότητα της νόσου τους, δεν είχαν σημαντική απώλεια σωματικού βάρους. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η ΟΠΔ (ΕΦ έγχυση διαλυμάτων αμινοξέων και υπέρτονων διαλυμάτων γλυκόζης στην υποκλείδια φλέβα), σχετίζονταν με βελτίωση της επούλωσης τραυμάτων, σταθεροποίηση και μείωση της ουρίας του ορού και αύξηση του σωματικού βάρους. Βέβαια η ΟΠΔ πρέπει να αρχίζει μόνο όταν η διατροφή διαμέσου του γαστρεντερικού σωλήνα είναι αδύνατη ή όταν ο ασθενής είναι υπερκαταβολικός και είναι αδύνατη η χορήγηση των απαραίτητων θερμίδων με εντερική διατροφή. Τονίζεται ωστόσο ότι είναι προτιμότερο να αποφεύγεται η αυξημένη θρέψη για τις πρώτες 3-4 ημέρες της ΟΝΑ, επειδή αυτή μπορεί να περιπλέξει τη συντηρητική θεραπεία.